* ආදරණීය_නදී... ( 1කොටස )

මං තවමත් මඟ බලාගෙන.මේ කෙල්ල එනවයි කිව්ව වෙලාව පහු වෙලා දැන් පැයකටත් ලං වෙලා.ඒත් තාමත් නෑ.ඔරලෝසුවේ කටු කැරකෙන එකත් නතර වෙලාද මන්දා.කියද්දි කිව්වෙ නම් හරියට ඒ වෙලාවෙ මුණ ගැහෙන්න ඕන තරම් හදිස්සියකින් වගේ.මොනා උනත් මට එන්න කිව්වෙ මාව දැකලම කතා කරන්න ඕනකමක් ඇති හින්දනේ.හිත චුට්ටක් විතර රිදුනත් මම ඒක ගානකට නොගෙන බලාගෙන හිටියා.තව කොච්චර නම් වෙලා බලං ඉන්නද මෙහෙම.ඒ මදිවට ෆෝන් එකත් ඕෆ් කරගෙනනෙ.අනේ එන්නකො ඉක්මනට නදී.මම මටම කොඳුරනවා.

අද වෙනකම් ඉවසගෙන හිටියෙ කොහොමද කියලා හිතා ගන්න බෑ තවමත් මට.නදී එදා මට කතා කරද්දි මගෙ ඇස් දෙක තෙත් වෙලා ගියා කියලා නම් මට හොඳට මතකයි.එදා,පහුගිය බදාදා කෝල් එක ගත්තෙත් නදී.මගෙ ෆෝන් එකෙත් ක්‍රෙඩිට් තිබුනෙ නෑ.

"හෙලෝ.ගුඩ් ඊවිනින් අමිල අයියෙ. ....." නදී එහෙම කියලා හැමදාමත් මට කියන නික් නේම් එකත් කිව්වා.

"ඔන්න ඉතින් අදත් කිව්ව නේද ඒක. හැබැයි මං තරහ වෙනවා හොඳද? චූටි ......" මං ගොඩාක් දුක හිතුනු විදියට හෙමිහිට කිව්වා.

"අනේ... හරි හරි ඉතින්.මං විහිළුවටනෙ කිව්වෙ.මේ කොල්ලා නම් හරිම නරකයි.විහිළුවක් වත් තේරුම් ගන්නෙ නෑ.මං තරහයි ඔයත් එක්ක." නදීට දුක හිතිලා වගේ.ඔන්න දැන් තමයි වෙලාව.

"හරි ඉතින් පැටියො.මමත් විහිළුවට තමයි ඉතින් එහෙම කිව්වෙ.තරහ නෑනෙ මා එක්ක?..." මම හීනියට කෙල්ලව සනසන්න ගත්තා.

"මං තරහ නෑ.මට ඔයත් එක්ක තරහ වෙන්න දුකයි අමිල අයියෙ.ඒක ඔයා දන්නවනෙ.ඒක නෙමෙයි.දැන් අහන්නකො ඉතින් ඇයි මං කතා කලේ කියලා..." නදී ආයෙත් කියනවා.

"මං දන්නවා ඔයා මාත් එක්ක තරහ වෙන්නෙ නෑ කියලා...හා ඉතින් කියන්නකො පැටියො මේ අවේලාවෙ ඇයි මාව මතක් උනේ කියලා?"

"මට ඔයාව මීට් වෙන්න ඕන අමිල අයියෙ.ප්ලීස්...මට ආසයි ඔයාව මගෙ ඇස් දෙකෙන්ම දැකලා කතා කරන්න.එන්න පුළුවන්ද ඔයාගෙ චූටි .....ව මුණ ගැහිලා යන්න.එකම එක දවසකට.ප්ලීස්...?"

දෙයියනේ...මට දැනෙනවා මගෙ හුස්ම හිර වෙනවා වගේ.අදහා ගන්න වත් බෑ.කොහොමද මේ පුංචි කෙල්ල මගෙ හිතට මේ තරමක් ලං උනේ.අපි කතා කරන්න පටන් ගත්තෙත් මේ ඊයෙ පෙරේදා.එතකම් මං දන්නෙ නෑ කට හඬ වත්.එහෙව් ඔයාට ආස හිතුනද මාව ඔය නිල් කැට දෙකෙන් දැක ගන්න රත්තරං.

"ඇයි කතා නොකරන්නෙ...එන්න බැරිද?...කමක් නෑ එහෙනම් අමිල අයියෙ.මං තරහා නෑ.මට ඔයාට බල කරන්න බැහැනෙ."

පව්... උඹ අර අහිංසකීගෙ පුංචි හිත තැලුවා නේද මෝඩයෝ...මගෙ හිත මට බනිනවා.නෑ...මං කවමදාකවත් එයාගෙ හිත තලන්නෙ නෑ.මං මටම පොරොන්දුවක් උනා.මට සමා වෙන්න නදී.මං ඔයාව රිද්දන්නේ නෑ.ඔයාව රිද්දලා මගෙ හිත හදා ගන්න මට බෑ.

"දුක හිතුනද නදී? අනේ සමා වෙන්න දුක හිතුනා නම්.මට කියා ගන්න දෙයක් නෑ රත්තරන්.මට අදහා ගන්නත් බෑ.ඒකයි කතා කලේ නැත්තෙ.අනේ මට සමා වෙන්න.එන්නම් පැටියො.ඔයා කියන ඕනෙම තැනකට එන්නම් මං.මට තැනක්,දිනයක් කියන්නකො ඉතින්..."

අනේ මගෙ සුදු මැණිකෙගෙ පුංචි සඳ වත හිනාවකින් පිරීයන්.මං ඉත සිතින් ප්‍රාර්ථනා කලා.

"මං දන්නවනේ.මගෙ හොඳ අමිල අයියනෙ.උම්මා...මං පස්සෙ මැසේජ් කරන්නම්.දැන් මං තියන්නද .......?"

දෙයියනේ...ඉස්සර මට නිකමට වත් උම්මා කියන්න දෙන්නෙ නැතුව ඊයා කිව්ව ඔයා මට දැන් උම්මා දෙන්නත් පටන් අරගෙනද නදී...

"තියන්න පැටියො එහෙනම්.පරිස්සමින් ඉන්න.බුදුසරණයි. චුටි ....."

තවමත් එයාට කියා ගන්න බැරි උන අසීමිත සෙනෙහස හදවතට තුරුල් කරගෙන මං කිව්ව හෙමිහිට.ඒක මගෙ ලඟින් ඉන්න කෙනෙක්ට වත් ඇහෙන නෑහෙන තරම්.ඒත් මං දන්නවා.ඔයාට ඇහෙනවා මං කිව්ව එක.


ඔයත් හරියට අම්මගෙ තුරුලෙ උණුහුමට ගුලි වෙලා තොඳොල් වෙවී හුරතල් කතා කියවන පුංචි කෙල්ලෙක් ගානයි නදී.කිසිම දේක බරක් හෑල්ලුවක් නැතිව පිස්සු කතන්දර මහ ගොඩක් එකතු කරගෙන ඔහේ කියවනවා.වෙලාවකට බැන ගන්නවා දෙන්නට දෙන්නා පරාද නොවෙන තරමට.
එයා එක්ක ඉන්නකොට මමත් ඉන්නෙ හරිම සැහැල්ලුවෙන්.හිතේ තියෙන හැම ප්‍රශ්නයක්ම අමතක වෙනවා.කෝල් එකක් අරගෙන පැයක් හමාරක් ගත වෙනවා දැනෙන්නෙත් නෑ.අන්තිමට "මං තියන්නම් අමිල අයියෙ" කියලා කියනව ඇහෙනකොට තමයි මතක් වෙන්නෙ පැයක් විතර ගත වෙලා ගිහින් කියලා.අනේ එපා කියල කෑ ගහන්න තරම් හිතයි මට.ඒත් කවුද දන්නෙ ඉතින් නදී මගෙමයිද කියලා.

ම්ම්...මගේ ෆෝන් එක රින්ග් වෙනවා හීනෙකින් වගේ ඇහුනා.නම්බර් එක නදීගෙ.ඒ කියන්නෙ කෙල්ල මගෙ ලඟටම ඇවිදින්ද.
මෙච්චර වෙලා හිතේ තිබුන සෝ සංකා නිවීගෙන යනව මට දැනුනා.

"මොකද අමිල අයියෙ අනේ කරන්නෙ...කී සැරයක් ගත්තද මං.මේ තුන් වෙනි සරේ.හීන බලනවද ඔතෙන්ට වෙලා ඉඳගෙන..?"
දිය ඇල්ලක් කඩා හැලෙන්න පටන් ගත්තා වගේ.එක දිගටම.ඔතෙන්ට වෙලා ඉඳගෙන කිව්වෙ ඔයාට මාව පේනවද නදී.

"සොරි නදී...මට එදා ඔයා දුන්නු කෝල් එක මතක් උනා.මට එදා මාත් එක්ක කතා කරපු පිස්සිව මතක් උනා."

"පිස්සි...?...ආ ඉන්නකො මම එනකම්.උඩ පැනල හරි අනිනවා ටොක්කක් ඔයාට.කොහෙද ඉන්නෙ ඔයා.මං දැන් ඇවිත් ගොඩක් වෙලා...ඉක්මනට එන්නකෝ.මට එපා වෙනවනෙ මෙහෙම ඉන්න ගියාම ...... අනේ."

වෙනදා වගේම අහිංසක තරවටුවක්.ඔක්කොම ටික එකතු කරලා අද ටොකු දෙතුන් සීයක් කන්න වේවිද මන්දා...

"ඉන්න කි
ව්ව තැන තමයි මං ඉන්නෙ පැටියො.මෙච්චර වෙලා හෙල්මට් එකක් ඇතුලට රිංගගෙන හිටියෙ.දැන් චුට්ටකට කලින් ඒකෙන් එලියට ආවෙ.ඔයානෙ පරක්කු වෙලා තියෙන්නෙ ඉතින්."

ඔයත් ඉන්නෙ එතනම නම් කෝ ඔයා නදී...මගෙ හිතට ඉවසුම් නෑ.හැංගිලා ඉන්න තැනකින් එන්නකො එලියට අනේ.මටත් වැඩිය දැන් ඔයාව දැක ගන්න දඟලන්නෙ මගෙ හිත.ටිකක් ඉවසලා ඉන්න කියලා තරවටු කරන්න හිතයි මට.

"හ්ම්ම්...හෙල්මට් එකෙන් එලියට ආවට මට ඔයාගෙ ඇස් දෙක පේන්නෙ නෑනෙ.සන් ග්ලාස් දෙකට අද කොල්ලා හරි ලස්සනයි."

ඔයා ඒක කිව්වද නැත්නම් කියවුනාද? ඒ කියන්නෙ ඔයාට මාව පේනවා.පුංචි දඟකාරි ඇයි අනේ හැංගිලා ඉන්නෙ.කෙල්ලෙක් පලවෙනි වතාවට ලස්සනයි කිව්වමයි.මම කොලර් එක චුට්ටක් උස්ස ගත්තා.

"හොර කෙල්ල.දැන් වත් අනේ හැංගිලා ඉන්න තැනකින් එන්නකො එලියට.ඔයා මගෙ ලඟට එනකම් මං සන් ග්ලාස් ගලවන්නෙ නෑ.."

අනේ ඔය දඟකාරකම මගෙ නෙමෙයිද රත්තරන්?.මං හැම දෙවියෙක්ටම හිතින් කිව්වා ඔයාව මටම උරුම කරලා දෙන්න කියලා...

"පිස්සා...ඔහොමම ඉන්න මං එනවා.හැබැයි මං ඇවිත් කතා කරනකම්ම ඇස් දෙක පියාගෙන ඉන්න ඕනෙ.ඇස් ඇරියොත් හෙම මං ආපහු යනවා.පුළුවන්ද ඇස් පියාගෙන ඉන්න?"

දෙයියනේ...මෙච්චර කාලයක් හරි අමාරුවෙන් ඉවසලා කොහොමද මං ඔයාව ආයිත් එලවා ගන්නෙ නදී.ඔයාව දකිනකම් මට ඉවසිල්ලක් නෑ.කොටින්ම කිව්වොත් දැන් නම් මට ඔයාව නොදැක ඉන්නම බෑ.

"හරි රත්තරන්.මං ඇස් පියාගෙනම ඉන්නම්.එන්නකො එහෙනම්."

අපමණ දුකකින් මං ඇස් දෙක පියා ගත්තා.මේ ගෙවෙන තත්පර කීපය ගෙවා ගන්න කලින් මට මේ සංසාරෙ ගෙවා ගන්න පුළුවන් වේවි නදී.කමක් නෑ.කල්පයක් වත් මං ඉවසන්නම්.කෝ ඉතින්.තවමත් නෑනෙ ඔයා.හදිස්සියේම ෆෝන් එකෙන් බීප් ටෝන් එකක් ඇහුනා.මං දන්නවා ඔයා දැන් තමයි කෝල් එක කට් කලේ.ඒ කියන්නෙ ඔයා මගෙ ලඟටම ඇවිදින්.ඒත් ඉතින් මට කතා කරන්නකො.මගෙ ඇස් දෙක පියාගෙනනෙ මං ඉන්නෙ.කල්ප කීයක් මං ඉවසන්නද.

"අපෝ...භාවනාවක්ද අමිල අයියෙ?.දැන් ඇස් දෙක අරින්නකො ඉතින්.මේ මං ඇවිත් ඉන්නෙ"

පුංචි සුරංගනාවි මගෙ ලඟට ඇවිදින්.දැන් මට ඇස් අරින්න අවසරයිලු.කට හඬ ඇහුනෙ ඉස්සරහින් හින්දා මං එක පාරටම බැළුවෙ ඉස්සරහ.අනේ.....කෝ දෙයියනේ ඔයා...මගෙ ඇස් දෙකේ කඳුළු පිරුනා.හීනියට දෙකොපුල් දිග ගලාගෙන ආපු කඳුළු කැටයක් මං ඇඳගෙන හිටිය සුදු පාට ඩෙනිම් කලිසමට වැටුනා.ටික වෙලාවක් යනකම් ඒ පැල්ලම එහෙමම තියේවි.තවත් කල්පයක් ගෙවීගෙන ගියා.මමත් නොදැනම මට ඉකි ගැහුනා.කලා වැවේ බැම්ම එක පාරටම කඩාගෙන ගිහින් වාගෙ නවත්වා ගන්න බැරි තරමට මගෙ දෑසින් කඳුළු කඩාගෙන හැලෙන්න ගත්තා.

"ඇයි අමිල අයියෙ අඬන්නෙ..? මට සමා වෙන්න අමිල අයියෙ.අනේ ප්ලීස්...සමා වෙන්නකො රත්තරන්.මං විහිළුවටනෙ හැංගිලා හිටියෙ.ඔයාට ඔය තරම් දුක හිතෙයි කියලා දැනං හිටියා නම් මං කීයටවත් මෙහෙම කරන්නෙ නෑ අමිල අයියෙ.ප්ලීස්.හිනා වෙන්නකො අනේ..."

නදීටත් දැන් තේරිලා වගේ මට දැනුනු දුක.පව් කෙල්ලගෙ ඇස් දෙකත් තෙමිලා.අනේ මට සමා වෙන්න නදී.මං ආවෙ ඔය නිල් කැට දෙක දුකින් පුරවන්න නෙමෙයි නදී.සත්තකයි.මගෙ කඳුළු වල පේනවද මේ පිස්සගෙ හිත පුරා ඉහිරුණු ආදරේක තරම නදී... සෑහෙන වෙහෙසක් දරලා මං යාන්තමට හිනා වෙලා බැලුවා මගෙ වස්තුව දිහා.රෝස පාට දෙකොපුල දිග කඳුළු ගලනවා.බිම බලාගෙන කිසිම සද්දයක් නෑ.තොල් දෙක වෙව්ලනවා.අනේ...ඔය පුංචි මූනු පොඩ්ඩ හිනස්සවන්න බලාගෙන මං ආවෙ නදී.මෙච්චර කාලයක් නොඉවසිල්ලෙන් බලාගෙන හිටියෙ මේ ලස්සන මගෙ ඇස් දෙකෙන් දැක ගන්නනෙ නදී.ඔය ඇස් දෙකේ කඳුළු පුරෝගෙන මාව තවත් රිද්දන්නෙපා නදී.

"මට සමා වෙන්න නදී...මට ඕනි උනේ ඔයාව අඬවන්න නෙමෙයි.ඒත් මට ගොඩක් දුක හිතුනා රත්තරං.සත්තයි.මහා ගොඩක් දුක හිතුනා මට.අද වෙනකම් මං ජීවත් උනෙත් ඔයාව දැක ගන්න නදී.ඊයෙ රෑ මං නිදා ගත්තෙත් නෑ.රෑ තිස්සෙම ඇහැරගෙන මං අද ගැන කල්පනා කලා.ඒකයි මට ඒ තරම් දුක හිතුනෙ.ඒත් මං තරහ නෑ.මට බෑ ඔයත් එක්ක තරහ වෙන්න.මං දන්නවා.ඔයාටත් බෑ මාත් එක්ක තරහ වෙන්න.කෝ බලන්න මගෙ ඇස් දෙක දිහා.මේ ඇස් දෙක දිහාවෙ බලාගෙන නේද කතා කරන්න ඕනි කිව්වෙ.ම්ම්...හොඳ ලමය වගේ හිනා වෙන්න චුට්ටක්.මගෙ හිත සැනසෙන්න වත් හිනා වෙන්න චුට්ටක් රත්තරං.ප්ලීස්..."

ළා රෝස පාට වෙලා තිබුනු නදීගෙ පුංචි නිකටෙන් හෙමිහිට උස්සලා එයාව මගෙ දිහාට හරව ගන්න ගමන් එක දිගටම මං කියවගෙන ගියා.නදීට කියන්න දහසකුත් දේවල් ඇති.ඒත් එයාට මුකුත්ම කියන්න ඉඩක් දුන්නෙ නෑ මං.මේක මහ පාර නොවෙන්න මං ඔයාව මගෙ පපුවට තුරුල් කරගෙනයි ඔයාව සනසවන්නෙ නදී.ඔය ඇස් වල කදූළු පිහදාන්නෙ මගෙ තුරුලට අරගෙනයි මං.ඒත් මිනිස්සු දැක්කොත් මොනා කියාවිද.මිනිස්සුන්ට අපේ හිත් වල ලියැවිලා තියෙන දේවල් ආත්ම ගානකට තේරුම් ගන්න බැරි වේවි නදී.ඒ තරම් මිනිස්සු කුහකයි.තේරුම් ගන්න පුළුවන් මිනිස්සු ඉන්නෙ අතලොස්සක් විතරයි නදී.ඒත් මට මේ මදි මගෙ පැටියො.හිතට හොඳටම මදි.අපමණ දුක දරාගෙන මං මගෙ රත්තරන්ව ටිකක් ලං කර ගත්තා.හෙමිහිට ඇස් දෙකින් ගලන කඳුළු වැල් පිහලා දැම්මා.කවුරු මට බැන්නත් කමක් නෑ නදී.මට ඔයාව ඊට වැඩියෙන් වටිනවා.ඒත් මට තවමත් ඇඬෙනවා නදී.මං මේ තරම් බොලඳයිද කියලා මට හිතෙනවා.
දුක හිතෙනවා ඔයාගෙ ඇස් දෙක දිහාවෙ බලන්නවත් නදී.ඒ ඇස් මලානික වෙලා.ටිකකට කලින් කොච්චර නම් සතුටින් හිනැහෙන්න ඇතිද මේ ඇස් පොඩි දෙක.හීනියට මගෙ හිත රිද්දලා ඔයා සතුටු වුනු තරම්.ඔය විදිහට මගෙ දිහාවෙ බලන්නෙපා නදී.ඒත්...මට මෙහෙම ඇඬුනු පලියට ඇයි ඔයා අඬන්නෙ.මං වෙනුවෙන් දුක් විඳින්න තරම් ඔයා මගෙ කවුද නදී.ඔයා කවුද මගෙ.ඔයාව ලං කර ගත්තට වත් ඔයා මොකුත්ම කිව්වෙ නෑ.දෑහැට දැකලා වත් නැතිව හිටි මං වෙනුවෙන් ඇයි මේ තරම් අඬන්නෙ නදී.මට හිතන්න දෙන්න නදී.කිසිම දෙයක් මට තේරුම් ගන්න බෑ.හිතට දැනෙන එකම එක ඇත්තට මමත් ඉඩ දෙන්නද නදී
මෙතන කතා කරන්න බැහැනෙ රත්තරං.නගින්නකො.අපි යමු කොහෙට හරි ඈතකට.ගිහින් නිදහසේ කතා කරමු.තරහයිද මාත් එක්ක ඔයාව ඇඬෙව්වට...?"

හරිම අමාරුවෙන් මං වචන ටිකක් ගලපා ගත්තා.නදී යාන්තමට හිනා වෙලා මා දිහා බලලා නැහැ කියන්න වාගෙ ඔලුව වැනුවා.දැනුයි හිත චුට්ටක් නිදහස් උනේ පැටියො.ඇත්තමයි.මං හරි බයෙන් හිටියෙ ඔයා මාත් එක්ක තරහෙන ඇති කියලා.එන්න අපි යමු නදී. කවුරුත්ම නැති නිදහස් තැනකට අපි යමු නදී.ඔයාට ඇති තරම් මේ ඇස් දෙක දිහාවෙ බලන් ඉන්න පුළුවන් තැනකට අපි යමු.මගෙ හිත කියනවා.

"යමු"

බයික් එකට නැඟලා තත්පර ගානකට පස්සෙ නදී හෙමිහිට මිමිණුවා.තවමත් මේ කෙල්ල අඬන එක නවත්තලා නෑ වගේ.අත් දෙකත් හීතල වෙලා ගිහින්.මං ඒ අත් දෙක අරගෙන මගෙ ඉන දෙපැත්තෙන් දා ගත්තා.අඬපු මහන්සියටමදෝ මන්දා නදී මගෙ ඇඟට හේත්තු උනා.කවුරු දැක්කත් කවුරු මොනා කිව්වත් මට කමක් නෑ නදී.ඔයා ඔහොමම ඉන්න.මං ඉන්නවනෙ ඔයාට.ඔයාට නරකක් වෙන්න දෙන්නෙ නෑ මං.තව ටික වෙලාවක් ඉන්න.ඔය දුක මං තුනී කරන්නම්.

*******************

පැය දෙකක් විතර යද්දි අපි ගන්නෝරුව පහු කරන ගමන්.තව ටික වෙලාවක් ඉවසන්න මගෙ පැටියො.ඔයා තවම ඉන්නවා නේද මාත් එක්ක.සද්දයක් වත් නෑ.නදී එහෙන් ආපු විදියටමයි තවමත්.මගෙ ඇඟට හේත්තු වෙලා පිස්සු කෙල්ල ඉන්න අපූරුව.ඉන්නකො මං හොඳ වැඩක් කරන්නම් ගියාට පස්සෙ.

"නදී...ඔයා නිදාගෙනද ඉන්නෙ...?"

මට ලෝබ හිතුනා මගෙ මැණිකව සද්ද නැතිව එක්කං යන්න.

"හ්ම්ම්..."

බකමූණෙක් වගේ උත්තර දුන්නු හැටි විතරක් මේ කෙල්ල.ඒත් නිදාගෙන නම් කොහොමද ඔයා කතා කලේ නදී.

"ඉතින් අනේ...නිදාගෙන නම් කොහොමද කතා කරන්නෙ මාත් එක්ක.හීනයක් වත් බලන ගමන්ද...?"

මහන්සියිද මන්දා...ඒත් අනේ මට පාළුයිනෙ රත්තරං ඔයා කතා නොකරද්දි...

"හ්ම්ම්...මං මේ ඉන්නෙත් හීනෙකද කියලා හිතෙනවා මට අමිල අයියෙ.අනේ මට හරි මහන්සියි අමිල අයියෙ...මං ටිකක් මෙහෙමම ඉන්නද..තරහ නෑ නේද...?

ඔයා ඔහොම ටිකක් නෙමෙයි.ආත්ම ගානක් ඉන්නම් කිව්වත් මං එපා කියන්නෙ නෑ නදී.ඔයාට ඕනි නම් මගේ ජීවිතේම උනත් මං සින්නක්කරේටම ලියලා දෙන්නම්.ඒත් මොකක්ද ඔයා ඉන්න හීනෙ නදී.අහන්න නම් හිතෙනවා.ඒත් මට දුකයි ඔය හිතට තවමත් කරදර කරන්න නදී.මං ඒක පස්සෙ අහන්නම් නදී.මට හිතා ගන්න බෑ.ඔයාගෙ හීනෙ මටත් කිව්වොත් මං ඔයාට ඒ හීනෙ හැබෑ කර ගන්න උදව් කරන්නම් මට පුළුවන් විදියට නදී.මමත් ඉන්නෙ හීනෙක තමයි.ඒත් ඒ හීනෙ මං කවදා හරි දවසක හැබෑ කර ගන්නවා. මගෙ මැණික එදාටත් මගෙ ලඟින්ම ඉන්නවා නේද...?

"මං මොකට තරහ වෙන්නද නදී ඔයත් එක්ක.එහෙනම් අපි ගිහිල්ලම කතා කරමු.ඔයා ඉන්න ඔහොමම.චූටි ......"

ආදරේටයි,මනුස්සකමටයි,යාළුකමටයි හැමදේටම කියන පුංචි වචනෙ,එයාගෙ නික් නේම් එක මං කිව්ව.

"........"

මහන්සියක් නෑ වගේ ඒකට නම් කෙල්ලට.අපූරුවට තොල් දෙක උල් කරලා ඒක කියන හැටි විතරක්.ඉස්සරහින් යන්නෙ නුවර බස් එකක්.ඒකෙ පිටිපස්සෙ ගහලා තියෙන්නෙ සෙන්ටිග්‍රේට්ස්ලගෙ සින්දුවක කෑල්ලක්.මටත් හරියටම ගැලපෙනවා.මං ඒ සින්දුව හෙමිහිට මුමුණන්න ගත්තා.මට පාළුයිනෙ ඉතින් නදී ඔයත් කතා නොකරද්දි...

ඔය දෙතොල ආදරෙන් සිප ගන්න දැවටෙන්න...
පැහැදුල් නුවන් සඟලේ මට ඉන්න ඉඩ දෙන්න...
සියපතක පෙති අතරේ දැනෙන සුව විඳ ගන්න...
කවදාද ඔබ එන්නේ මගෙ හිතට සැනහෙන්න...


"අපෝ...යනකම් කට පියාගෙන ඉන්නකෝ...මගේ හීනෙ තවම ඉවර නෑ." නදී එහෙන් පටන් අරගෙන කතාවක්.

"ඇයි ඉතින්..?. මං ලස්සන සින්දුවක් කිව්වම හීනෙ බලන්න බැරිද...?.ඔයා නම් හීන වත් බලනවා.මට පාළුයිනෙ නදී..."

"සින්දුව ලස්සන උනාට ඔයා කියද්දි කැතයි.ඒකයි එපා කිව්වෙ..."

ආ...එහෙමද.ඉන්නකො මං හොඳ වැඩක් කරන්නම් ඔයාට නදී.දැන් කෙල්ලගෙ පණ්ඩිතකම ඉස්සෙල්ලා ගානටම ආයිත් වැඩිවෙලා තියෙන්නෙ.මං මුකුත්ම කියන්න ගියේ නෑ.කියනවා නම් කියන්න තියෙන්නෙ ඔයාට දුක හිතෙන දෙයක් හින්දා...

"අනේ...මොනා හරි කියන්නකො අමිල අයියෙ...ඒකටත් දුක හිතුනද?."

මෙච්චර වෙලා ඉනට කරලා තියාගෙන හිටිය අත් දෙක නදී මගෙ පපුවට අරගෙන ආවා.දැනෙනවද නදී මගෙ හදවත ගැහි ගැහි ඉල්ලන්නෙ මොනවද කියලා ඔයාට?.අනේ ඔය හිතට දැනීයන් මං ඔයාට ආදරේ කරන තරමක් නදී.

පේරාදෙණිය ලං වෙනකොට ඇඟට මොකක්දෝ අමුතු හීතලක් දැනුනා.කියා ගන්න බැරි තරමක් සුන්දරයි ඒ හීතල.මං වම් පැත්තට සිග්නල් එක දාලා පාක් එක පැත්තටම ගියා.බයික් එක නවත්තලා අපි හෙමිහිට ඇවිදගෙන ගියා ඉස්සරහටම.ගේට්ටුවෙන් ඇතුල බලද්දි ඇතුලෙ ඉන්න තරමක් ඉන්නෙ පෙම්වතුන්මයි.හිතට පුංචි දුකකුත් දැනෙනවා නදී.ඔයා මාත් එක්ක ආවට ඔයා මගෙත් නෙමෙයි.මං ඔයාගෙත් නෙමෙයි.ඒත් අපිට අපි නැතිව බෑ.හරි පුදුමයි.

මං ටිකට් ගන්නකම් ඔයා මගෙ දිහාවෙ බලං හිටිය හැටි මට මතක් වෙනවා නදී...පුංචි එකියෙක් වාගෙ ඔලුව ඇල කරගෙන මා දිහා බලාන උන්නු හැටි.ටිකට් අරන් ලඟටම ආවම "........" කියලා මට හිනා වුන හැටි.ඔයා මගේ නොවුනත් හිතේ පුංචි ආඩම්බරයක් ඇති උනා නදී.ඔයා මගේ කියලා හිතාවිනෙ දකින හැමෝම.

"යමු" ලඟටම ඇවිදින් මං මගෙ මැණිකට කිව්වා.

"හ්ම්ම්"

"අමිල අයියෙ...?"

"ඇයි පැටියො...?" මම උත්තර දුන්නෙ නෑ.ඒත් මට කලින් මගෙ කට ඉස්සර උනා.

"මං ඔයාගෙ අතින් අල්ල ගන්නද...?"

"අල්ලගන්නකො පැටියො ඉතින්.මං එපා කියයි කියලා හිතුනද ඔයාට?" දයාබර සිතින් මං හෙමිහිට ඇහුවා.

"නැහැ.ඒත් අහන්න හිතුනා.මෙතන ඉන්න හැමෝම ඉන්නෙ අත් අල්ලගෙන.මගෙත් එක්ක ආව ඔයාගෙ අත විතරක් නිකම් තිබ්බම ඔයාට ලැජ්ජයිනෙ අමිල අයියෙ."

දෙයියනේ...ඔයා ඔය තරම් මං ගැන හිතනවද නදී...

"නදී පැටියො...අපි ඇවිදින ගමන් කතා කරනවද..?.කතා කර කර ඇවිදිනවද..?"

මං වැඩිය දැනෙන්නෙ නැතිව නදීගෙන් ඇහුවා.දෙකක් විදියට ඇහුවත් දෙවිදියකට එකම දේ ඇහුවෙ මේ සියුමැලි අතින් අල්ලගෙන මේක පුරාවට ඇවිදින්න හිතේ තිබුනු ආසාව හින්දා.

"දෙකම"

නදීත් ගානකට නොගෙන කිව්වා.කෙල්ලටත් වැඩේ තේරිලා වගේ.අවුරුදු ගානක් ආදරේ කරපු පෙම්වතුන් වාගෙ අපිත් අපේ අත් වල එල්ලිලා පාක් එක පුරාවට පැය ගානක් කරක් ගැහුවා.වෙලාව යනව දැනුනෙ නෑ.නදීට මහන්සි පාටකුත් නෑ.

"අනේ අමිල අයියෙ..."

නදී කතා කලේ හරියට බයෙන් වාගෙ.එක පාරට කතා කරපු හින්දා හිත හිරිවැටිලා ගියා.

"ඇයි අම්මා...?"


අනේ මන්දා නදී.ඔයා එක්ක කතා කරද්දි මගෙ හිත ඉස්සර වෙනවනෙ.ආදරේ වැඩිකමට එහෙම කියවුනේ.තරහ වෙන්නෙපා මා එක්ක.වැරදිලා කියවුනේ.මං ඒ ඇස් දෙක දිහා බලාගෙන හිතින් කිව්වා.
ඒත් නදීට ඒකෙ මොකක්දෝ අමුත්තක් දැනිලා වගේ.මගෙ ඇස් දෙකට එබිලා නදී අමුතු විදියකට හිනා වුනා.දවසටම පලවෙනි වතාවට මට ලැජ්ජාවක් දැනුනා.මං හෙමිහිට බිම බලා ගත්තා.

"මට මහන්සියි අමිල අයියෙ...අපි අර ගඟ අයිනෙ උණ ගහ ලඟට යමු...එතන සීතලයිනෙ" නදී හෙමිහිට කිව්වා.

"යමු පැටියො.මට කලින් කියන්න තිබුනනෙ ගොඩක් මහන්සියි නම්..."

මට ඇත්තටම නදී ගැන දුක හිතුනා.මං ඒ කෙල්ලව එක්ක ඇවිදින් මහන්සි කරනවද මන්දා...

"මට ලෝබ හිතුනා අමිල අයියෙ.මං දෙසැරයක් ඔයා දිහා බැලුවා.ඒත් ඔයා විඳින අහිංසක සතුට දැක්කම මට දුක හිතුනා.මං බලාගෙන හිටියෙ.කොල්ලට හිටි ගමන් හිනා යනවා.මොනාද ඔච්චර කල්පනා කරන්නෙ?..ම්ම්..?.මටත් කියන්නකො අනේ...තනියෙන් හිනා වෙන්නෙපා.අපි දෙන්නම හිනා වෙමුකො..."

පුංචි කෙල්ලෙක් වගේ මේ ඔක්කොම එක දිගට කියවන අපූරුව.අද මගෙ හොර ඔක්කොම ටික මේ කෙල්ල අල්ල ගනීවි වගේ.දෙකෙන් එකක් වෙන්න කියන්නත් හිතෙනවා.ඒත් ඔයාව මේ නොදන්න පලාතකට අරං ඇවිදින් ඒක කිව්වම ඔයා මා එක්ක තරහ උනොත් හෙම.මොනවයින් මොනවා වෙයිද නදී.මොන දේ නැතත් ඔයා ආපහු ගෙදරට පය ගහනකම් ඔයාගෙ වගකීම මට භාරයිනෙ නදී...

"එහෙම කියන්න තරම් දෙයක් නෑ නදී..."

නදී ඉස්සෙල්ලා මගෙ අතින් අල්ලගෙන හිටියට දැන් මහන්සි හින්දද මන්දා මගෙ ඇඟට හේත්තු වෙලා ඇවිදින්නෙ.අනේ ඔයා පව් නදී.

"බොරු කියන්නෙපා අමිල අයියෙ...ඔයා ඔය කියන්නෙ බොරු.මං දන්නවා ඔයා මොකක් හරි ලොකු කතාවක් හිතේ තියාගෙන ඒක මගෙන් හංගගෙන ඉන්නෙ.අනේ කියන්නකො.මමත් ආසයි.ඔයාට මගෙන් හංගන්න තරම් දෙයක් තියෙනවද අමිල අයියෙ?"

මං හිත නැවැත්තුවේ නැත්නම් මෙලෙහකටත් නදී මට බැනලා.සොරි නදී.මට බෑ ඒක ඔයාට කියන්න.

"එහෙම මුකුත් නෑ පැටියො...ඇත්තමයි..."

"බොරු..බොරු..බොරු..මං තරහයි ඔයත් එක්ක...තරහම තරහයි.ඒක කියනකම් මං කතා කරන්නෙ නෑ ඔයා එක්ක."

අනේ දෙවියනේ...දැන් මොකක් කරන්නද මං...?.ඔයාට තරහ වෙලා ඉන්න බෑ මාත් එක්ක නදී.ඒත් අද දවසට විතරක් වත් ඔයා තරහ වෙලා හිටියොතින් මට පාළුයි ගොඩක් මගෙ රත්තරන්.කොහොම කිව්වත් නදී දැන් ඉන්නෙ මගෙ පපුතුරේ හැංගිලා.මගෙ උණුහුමට තුරුල් වෙලා.එයාට මේ ගං තෙර සීතලයි වගේ...

"අනේ මාව අසරණ කරන්නෙපා නදී...ප්ලීස්...මාත් එක්ක තරහ වෙලා ඉන්න පුළුවන්ද ඔයාට?...එකම එක දෙයක් අහන්න ඒක උත්තර දෙන්න පුළුවන්ද...?"

කොහොමටත් අද මේක ඉවරයක් කර ගන්න වෙනවා.ඒ හින්දා එතෙන්ට යන පාරක් වත් හදා ගත්තොත්...

"පුළුවන්.මං තරහයි තමයි.මොකක්ද...?.අහන්න බලන්න"

"ඔයා මාත් එක්ක තරහයි නම් ඇයි මගෙ පපුවට තුරුල් වෙලා ඉන්නෙ?.ඇයි තරහකාරයෙක්ගෙ උණුහුමට ගුලි වෙලා ඉන්නෙ?..ම්ම්..මන්න ඒකට උත්තරයක් දෙන්න පුළුවන්ද...?.තරහ උනාට පස්සෙත් ඇයි මගෙ ලහටම වෙලා ඉන්නෙ.?"

හිතේ තියෙන හැම දෙයක්ම තව මොහොතකින් කියා ගන්න බලාපොරොත්තුවකින් මං ඇහුවා.මගෙ ඇස් දෙක පෙඟිලා තියෙන්න ඇති.නදී අනුකම්පාවෙන් මා දිහාවෙ බැළුවා.පස්සෙ මිමිණුව එකම එක වචනෙ මට අදහා ගන්න බෑ.

"ආදරේට..."

ඔයා මාත් එක්ක විහිළු කරනවද නදී..?.ආයෙත් සැරයක් මේ පිස්සව විහිළුවකට ගත්තද?.ඒත් ඒක හිතල කිව්වා වෙන්න බෑ.ඒක කිව්ව ගමන් ඔයා බිම බලා ගත්තා මට මතකයි නදී.ඒක ඔයාවත් නොහිතා ඔයාගෙ කටින් පිටවුනේ නදී...මං තවත් තදින් ඔයාව තුරුල් කර ගත්තා මගෙ පපුවට.එයාගෙ ඇස් දෙක දිහා මං බලාගෙන හිටියා මොහොතක්.දෙයියනේ...ඒ ඇස් දෙක කඳුලින් පිරිලා ගිහින්.මගෙ පුංචි සුරංගනාවිගෙ ඇස් දෙක දිලිසෙනවා.ඇස් දෙක මොහොතක පියාගෙන වත් නොබලා ඉන්න නොහිතෙන තරම් ලස්සන වෙලා මේ දඟකාරිගෙ ඇස් දෙක.ඔයා මට ආදරෙයිද නදී.මං තව මොහොතක් බලාගෙන හිටියා.

"ආයිමත් කියන්න ඒ වචනෙ නදී...?"

ඒ පාට නදී ඉකි ගහ ගහ අඬන්න ගත්තා.මමත් ඇඬුවා.මට මගෙ නදීගෙ ඇස් දිහා බලාගෙන නාඬා ඉන්න තරම් කුහක හිතක් තිබුනෙ නෑ.මං මගෙ රත්තරන්ව තව තවත් තද කර ගත්තා.

"ඔව් අමිල අයියෙ.ඔව්...සත්තයි.මං ආදරෙයි ඔයාට.හැමදාමත්ම මං ආදරෙයි ඔයාට."

"මමත් ආදරෙයි මගෙ මැණිකට...සත්තයි.මේ අහස පුරාවට ඉර හඳ පායනකම් මං ආදරෙයි ඔයාට රත්තරං...මං ආදරෙයි..."

මට වෙන කියා ගන්න දෙයක් තිබුනෙ නෑ.කියා ගන්න කිසිම දෙයක් තිබුනෙ නෑ.හංගන්න තරම් දෙයක් තිබුනෙත් නෑ.ඒත් මට කතා කර ගන්න බැරි උනා.මගෙ නදීට මං තවත් ලං උනා.මගෙ හිතට මං පොරොන්දු උනා.අද පටන්,මේ මොහොතෙ පටන් මගෙ රත්තරංට පණ දෙවෙනි කරලා ආදරේ කරන්න.

ජීවිතේ පලවෙනි වතාවට මට අහිංසක නපුරෙක් වෙන්න හිතුනා.නදීගෙ ඇස් පියන් හෙමිහිට වැහිලා යනවා මතකයි මට.ඒ ලස්සන ඇස් දෙක දිහාවෙම බලාගෙන හිටිය මමත් මගෙ ඇස් පියා ගත්තා.අද දවස පුරාවට රෝස පාටට දිලිසි දිලිසි තිබුනු මටම හිමි පුංචි දෙතොල හෙමිහිට වෙව්ලන්න පටන් අරගෙන තිබුනා.එයාට ලං වෙද්දි සුමුදු රෝස මල් සුවඳක් මට දැනුනා.

"තව ටිකක් ලඟට එන්න මහත්තයෝ..."
නදී මට ඇහෙන නෑහෙන ගානට කොඳුරද්දි දරා ගන්න බැරි තරමක හැඟුමන් අසීරුවෙන් දරාගෙන මං මගෙ පුංචි සුරංගනාවිගෙ දෙතොල් පෙති අපමණක් ආදරෙන් සිප ගත්තා...